"Amma xəbərim yox idi.."

  Bəzən başqalarının səhvləri ucbatından xəyallarından imtina etmək məcburiyyətində qalırsan.ağlaya-ağlaya...


Yeganə təsəlli "olmalıymış"...
Günlərlə, aylarla, illərlə qurduğum xəyallarım bir gündə yıxıldı. Amma xəbərim yox idi..


  Üstündən uzun müddət keçdi.Son addım qalmışdı gerçəkləşmələri üçün. O an bildim ki, yıxıblarmış və mənə qalan ümidlərim imiş.


Bilirsiz, bunu oxuyan eşidən əksəriyyət yaşıma reaksiya göstərir və bu məni daha çox incidir. İnsanlar anlamırlar ki, düşünmək üçün fərqi yoxdur yaşın. Düşüncə yaşı deyilən bir şey var..Sənəddə çox şey yazılıb.


  Ümid etmək də bəzən ümid vermir.İnsanı "bəlkə?" -lər bitirir. Bəzən gözyaşlarının arasından gələn ümid güldürür insanı.. Və insanı "səbr etmək" yaşadır. Səbr etmək də tükəndirir bəzən..


  "Suya düşən" xəyallarım üçün heç bir ümid yeri qalmayıb. Yəqin ki, elə budur içimdəki yağışları yağdıran. Necə ki, valideynlərimiz, eləcə də Tanrı ən yaxşısını istəyir bizim üçün. Elə deyilmi? Onda gərək buna da şükr edim..


  İnanmıram ki, kimsə mənim gözlərimlə görə bilsin xəyallarımı. İstədiklərimi. Arzularımı..Ona görə də anlamayacaq heç kim nə ifadə etdiklərini. Və çoxusu keçəcəyini, onların da bir vaxtlar xəyallarının olduğunu və artıq heç bir şey ifadə etmədiyini deyəcəklər..


Bəlkə də mən də illər sonra belə düşünəcəyəm. Yaxşı ki, həyata keçirə bilmədiyimi düşünəcəyəm-həyatımın böyük bir mərhələsi bununla bağlı olsa da- hələ ki, gerçəkdən göz görə-görə imtina etdiyim andakı gözümdən axan yaş qədər səssiz, yorğun, durğun və kədərliyəm...


  Və nə olursa olsun illərdir başqa yerdə olmağının xəyalını qurduğum günə az qalıb.


 Kim üçün nə üçün kimə görə nəyə görə..məsləhət bu imiş..Və peşman deyiləm sadecə "üzgünüm".


Məndən bu həyatda ikicisi yoxdu. Nə də sizdən..Ona görə gülümsəməyi unutmuram, unutmuruq :)


  Bəzən başqalarının səhvləri ucbatından xəyallarından imtina etmək məcburiyyətində qalırsan.ağlaya-ağlaya...

" Yaşamaq üçün satıram, dilənmirəm! "

  Son vaxtlar qızmar yay axşamlarını Bakımızın "təmiz" çimərliklərində sərinləyib yaşamaq uğrunda mübarizə apararaq keçirmək ailəmizin peşəsinə çevrilib. Və çimərliyə hər ziyarətimizdə diqqətimizi cəlb edən bir xanım var...

  25-27 yaşlarındakı bu xanım (bəlkə də daha az) hardasa bütün masalara yaxınlaşır və hər masaya bir neçə əşya, bir də bir kağız qoyur. Bəziləri xanımı çağırıb bu əşyaları qaytarır. Və bu da daha çox marağa səbəb olur...(insan ne garip varlık lan, merakımızdan kuduruyoruz :))

  Nəhayət, gözəl bir bazar axşamı həmin xanım bizim masaya yaxınlaşdı və daşdan düzəldilmiş fil, qurbağa və tısbağa suveniri qoydu. Bir də kağız...

  Hansı ki, üstündə azərbaycan və rus dillərində "Hörmətli vətəndaşlar, mən kar əliləm! Yaşamaq üçün satıram, dilənmirəm!" və ardınca bu suvenirlerin nə ifadə etdiyi yazılmışdı.

  Xanımın bu əzmli davranışı mənə; insanın istəsə çox şeyi bacara biləcəyini və həyatın hansı döngəsində bizi nəyin gözlədiyinin müşkül olduğunu göstərdi. Xanım çox gözəldi, ən azından masum' mavi gözləri həyatın bu acımasız davranışını haqq etmir, məncə...

  "İstəmək" güclü duyğudur. Nə edirsiniz edin, o an istədiyinizi etməsəniz belə istəməy'in qarşısını almaq mümkün deyil. Yorulmayın, məncə :)

  Anamın ən çox yadımda qalan sözlərindən biri də elə bu haqda olub: "insanın ürəkdən istədiyi hər şey olur, buna və mənim təcrübəmə inan".

  Həyatla dimdik mübarizə aparan xanımın sayəsində Şəmsəddin`in heykəli oldu. :) Amma Şəmsəddindən bir az böyükdür.

P.s: " Şəmsəddin kimdir? " :)) Demirəm, qalın nigaran. :P

  Şəmsəddin keçən yay ailəmizə üzv olan, lakin qardaşımın diqqətsizliyi nıticəsində sulara qərq olan balaca tısbağamız idi. :)

  İnsan böyük varlıqdı..və hər şey onun əlindədir...Məğlubiyyəti qəbul edib getmək də, qalıb mübarizə aparmaq da...

Ruhumun Masum Kaçamağı..

  Düşünürsün..düşünürsün..düşünürsün.
İfade edemezsin..Kelimelere dökemezsin O'nu.
O'nu düşündükçe kelimeler büyür. Sen küçülürsün..Başını yastığa koyduğun anda yok olursun..
Şarkılar bile anlatamaz içindeki rüzgarları.Seyrettiğin Dolunaydan da ilham alamaz durumdasındır..
Başka bişey çünkü bu..
Hani hislerin bile yeterli değildir, yetişemez hızına yaşadıklarının..
Tek hissettiğin yalnızlıktır!
Hiç kimsenin olmadığını düşünürsün, kimsenin seni anlamadığını düşünürsün, herkesin üstüne üstüne geldiğini, seni yok ettiğini düşünürsün...
Tek ihtiyacının ona sarılmak olduğunu düşünürsün..
Tek ihtiyacının ona sarılmak olduğunu anlarsın.
Sen nefes aldıkça O büyür içinde..
Sen yine küçülürsün..
Gittikçe ruhunun ihtiyacına dönüşür O..
Can Yücelin şiirleri gibi..
Cem Adrianın sesi gibi..
Annemin kokusu, babamın okşaması gibi..


  "Yazarsın, yazarsın ve silersin..O okumaz ama sen yazmış olursun.."


Üzülürsün.Ağlarsın.Ama anlamazsın ağlamakla birşeyin elde edilmeyeceğini..Yapabildiğin tek şeydir çünkü..


Yapamazsın.beceremezsin..özlersin.
  Hayal kurarsın.İçindekini kelimelere dökemeyince adını "aşk" koyarsın..
"Aşkın hiçbir sıfata ve tamlamaya ihtiyacı yoktur.Başlı başına bir dünyadır aşk.Ya tam ortasındasındır merkezinde, ya da dışındasındır hasretinde.." der bir sanatkar..
  Zamana ve akışına bırakırsın, ama yaraları kapatacak kadar güçlü değilse eğer, zaman herşeye ilaç değildir..ve aşklarda gelip geçici değildir..Gelir ve kalır.
Unuttuğunu sanırsın.Gülersin, eğlenirsin, umrunda olmaz..
Bir tek söz, bir tek ":)" yıkar dünyanı başına..Unutmamışsın..sırılsıklam aşıksın.


Ve anlarsın ki, çok sevdiklerin ilk gider..
Sen de onu çok değil, sadece seversin..


 Yağmurun altında durup ıslanmamak gibi..
Sesi sonuna kadar açık olan müziği duymamak gibi..
Kestiğin elini farketmemek gibi..
Ezberinde olmayan, ama en sevdiğin şarkın gibi..
Aşkın ne olduğunu anlamadan...

İnsan doğar... aşık olur... ölür.

  Hiç kullanmadığınızı farkettiğiniz kelimelerdedir aşk..
Hiç üzülmeyen şarkılarda..Baktığınızda görmediğiniz aynalardaki boşluklarda..
Aşk için söylenen hiçbir sözde ya da tarifde yoktur o..onlar sadece boş laflardır..Ki aşkı ifade edecek güçte bir kelime bulunmadı daha..
Sen uyurken yüzündeki masumiyetin sessizliğidir aşk..
Dokunamadan, göremeden, duyamadan sevebilmektir..Nedensiz sevmektir..
Müziklerden aldığın güçtür..Şehrin tam ortasındaki yalnızlıktır..
Çocuk olma isteğidir..çocuk olma isteğidir ki, inkar etmek istersin. Ama büyüdükçe dünya duysun dersin, yağmurun en çok yağdığı anda parlayan güneş gibi..
Herşey bitse bile bir umut ararsın aşk şehrinin enkazları altında..bulursun bazen..gözyaşlarının arasında gülersin kendine..hala mı? diye..
  Olmaz bazen..yapamazsın..yürürsün yürürsün yürürsün..kaçmaya cesaretin, koşmaya gücün yoktur artık..Anlatamazsın çünkü anlayan yoktur..-sanırsın. Ama etrafına dikkatlice baktığında farklı şehirler, farklı saatler, farklı insanlar, ama aynı hayatlar olduğunun farkına varırsın. "Öyle çok yanar ki canın, dünyadaki bütün suçları işlediğini sanırsın; oysa sadece sevmişsindir.."
"Tanrı aslında sever hepimizi". Bu yüzdendir ki, aşktan ölmez insan..Geçecek!
  Kötüdür insanlar da..menfaattir en önemlisi..
Aşk bazen ikinci plandadır..ve böylelikle iterek en sona doğru gider..
Kötü insanların arasında inanmak diye bi kavram yoktur artık senin için..ama gün gelir inanmadığın aşka tapar ruhun..ve değişir inançlar da.
  Ve herşeye rağmen "hiç kurmadığın cümlelerdedir aşk".